Niet het web dat stil
het ochtendlicht gevangen houdt
Niet de wervelende bladgoudstorm
het trage spoor van modderlaarzen
niet het hemelwater zelfs
dat van de kruinen van het bos
soms het humeur weerspiegelt
Maar dit:
verlangen dat mijn binnenste ontglipt is
huiverend mij achterlaat
verwart, gevangen in twee woorden slechts
‘laat los’
Een steen die onverhoeds de stille vijver tergt
Een echo die zich onverstoorbaar blijft ontvouwen.
Elise G. Lengkeek
oktober 2013