De hel van Tjideng

De hel van Tjideng

Een persoonlijk verslag van een jappenkamp

De hel van Tjideng

Beschrijving

De adembenemende strijd van Elisabeth Groen om te overleven in Tjideng: het beruchte jappenkamp onder het schrikbewind van de maanzieke kapitein Sonei. Beleef het mee, door haar ogen…

Elisabeth Lengkeek reist op 28 april 1939 naar Nederlands-Indië, haar verloofde Dick achterna. Als twee jaar later de Japanse troepen Java innemen, komt ze met haar pasgeboren dochtertje in het jappenkamp Tjideng terecht. Dit is het verslag van haar overlevingsstrijd. Het verhaal van Bep Groen-Lengkeek is een van de weinige documenten over het dagelijks leven in een van de vrouwenkampen op Java.

 

De hel van Tjideng verscheen eerder in 1995 bij de Vuurbaak te Barneveld. Samen met onder andere het boek Ik beken heeft het door toedoen van het Indisch Platform actief  bijgedragen aan het bewustzijn onder politici om daadwerkelijk hart te hebben voor de zogeheten backpay-kwestie. Een kwestie van eer die – na zich jarenlang te hebben voortgesleept van kabinet naar kabinet – uiteindelijk in 2015 is gehonoreerd.

Elise G. Lengkeek schreef eerder Ik beken, het levensverhaal van een Indisch-Nederlandse oud-verzetsstrijder. Samen met Julia Samuel schreef ze Niemand weet waar ik ben, over Julia Samuels strijd tegen borstkanker en malaria.

De hel van Tjideng-14x21,5cm:Opmaak 1

Meer over De Hel van Tjideng

Zie verder onder:
Presentatie van De hel van Tjideng op de TongTongFair
De hel van Tjideng in Readers Digest
Optreden Tjideng-reunie 2014

Productinformatie

Auteur: Elise Lengkeek

Overige betrokkenen: Bep Groen

Taal: Nederlands

Afmetingen: 15x216x141 mm

Verschijningsdatum: augustus 2012

Druk: 1 ISBN: 109049951457

ISBN: 139789049951450

Recensie(s)

Bep Groen (1918) trouwde in Batavia in 1941. In 1942 kreeg zij een dochter, tijdens de Japanse bezetting van Indonesie (1942-1945). Haar echtgenoot was toen al krijgsgevangen en zou in 1943 omkomen. Bep zelf werd geinterneerd in Tjideng, het grote kamp voor meer dan tienduizend vrouwen en kinderen in Batavia. Honger, ziekte en mishandeling door de wrede kampcommandant Sonei eisten vele slachtoffers. De inzet voor haar kind en het geloof gaven haar de kracht door te zetten. De bevrijding was een desillusie, met de daaropvolgende chaos van de dekolonisatiestrijd. In januari 1946 was zij terug in Nederland. Zij schreef haar herinneringen op die werden bewerkt door haar nichtje Elise Lengkeek. Dit beknopte, feitelijke verslag verscheen eerder in 1995 en is nu in licht gewijzigde versie herdrukt. Het is authentiek en maakt indruk, zonder overigens veel toe te voegen aan de uitgebreide literatuur die er bestaat over Tjideng. Met delen uit het in 1946 uitgesproken doodvonnis over Sonei en een fotokatern van acht bladzijden (niet bij e-book versie).

Dr. Harry A. Poeze

Reviews

 De Hel van Tjideng

  • EdgarWagner
  • Engeland
  • 1 september 2015
  • meeslepend verhaal
  • Spannend
  • Als of je er zelf midden in zit
  • Goede verhaallijn
Ik raad dit product aan

Heel goed. Wel de moeite waard om te lezen, vooral als je wil weten waarom de val van het Nederlandse imperium in Azië. Paginas 47, 48 & 49

Tjidenggevangene.

Ik was 9 jaar oud toen ik met mijn moeder in het Tjidengkamp arriveerde, na eerst enige tijd in het Kramatkamp in Batavia te hebben gezeten. In Tjideng zijn we 3x verhuisd met iedere keer meer mensen in 1 huis. Het boekje geeft een uitstekend verslag weer, van de verschrikkingen die we moesten ondergaan en het heeft bij mij een golf van herinneringen opgeroepen, Ik ben geboren in Medan (Sumatra’s Oostkust) en ben nu bijna 77 jaar. De bedoeling was dat wij in Ned,. Ind. zouden blijven wonen,maar dat ging dus niet door. Mijn jeugd is totaal verpest en er zijn nog steeds emotionele momenten,waar ik zo nu en dan last van heb. Na de oorlog kwam de bersiaptijd en wij zijn als gezin in 1953 teruggekeerd naar Nederland. We hebben de kamptijden overleefd en het gaat ons hier goed, maar de “wond” wil nooit geheel genezen! Jammer dat er zo weinig geschriften zijn over die diverse Jappenkampen; wij mochten ook nooit dagboeken of notities maken.Nu pas – na ruim 60 jaar- komen we een beetje “uit de kast”. Helaas zijn er al velen gaan hemelen en zullen we het moeten doen met de verhalen die verteld zijn aan de generaties na ons.

 geweldig boekje

  • Tjideng70+ jaar
  • Mill
  • 6 maart 2011
  • Goede verhaallijn

ik heb zelf in dit kamp gezeten als klein kind en kwamen alle herinneringen weer terug bij het lezen van dit boekje. een aanrader voor iedereen.