Zit ik nog wat te schaven en snoeien aan de speech die ik morgen ga houden op de grote Indische Manifestatie in Den Haag over IK BEKEN, gaat rond 14.00 uur ineens de telefoon. Een redacteur van VPRO Villa (radio 1) wil weten hoe het zit met die Manifestatie en wat [i]Ik beken [/i]daarmee te maken heeft. Om 15:07 uur zal ze me bellen, dan zit ik live in de uitzending en krijg ik vijf minuten om ‘mijn ding te doen’. Hoera, ik heb nog een uur om me te concentreren op de belangrijkste feiten over het waarom van die Manifestatie.
Om 15:00 gaat de telefoon opnieuw: ik slik en voel mijn hart bonken. Nu al? Ben ik hier al klaar voor? Ach…ze komt alleen even vertellen dat het nu bij nader inzien toch niet uitkomt; dat ze me morgen om 15 uur gaat bellen als de persconferentie gaat beginnen… ‘
Ik kijk naar mijn keurig geordende papieren, het glas met warm water ernaast, radio uit, mobiel uit, terwijl ik nog met de telefoon in mijn hand sta. En ineens heeft het iets heel lachwekkends, dit stil leven. Daar gaat ie: radio voluit aan, mobiel aan, theewater op, terwijl ik luidkeels dwars tegen een nummer van Michael Jackson in ‘Hilversum drie bestond nog niet’ zing.
Het is gelukkig nog lang niet morgen. Nog 24 uur uitstel van executie, zo voelt het. Idioot, denk ik, ben je eindelijk een keer op de radio en dan breekt ineens de pleuris uit in je bovenkamertje… Weet ik op tijd de juiste dingen te zeggen en te zwijgen?
Maar morgen sta ik op het podium en dan is het over. Dan vertrouw ik erop dat de woorden me te binnen zullen schieten, omdat ik een zaak dien die veel groter is dan het boek van ene Elise G. Lengkeek. Morgen word geschiedenis geschreven omdat deze regering dan eindelijk haar standpunt bekent maakt over hoe ze denkt om te gaan met de morele en financiële schuld denkt om te gaan die alle regeringen op rij hebben ten aanzien van de Indische Gemeenschap sinds het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog.
Wordt vervolgd!
Elise G.