Paal 27

Passanten tel ik nooit.
Zodra het licht van over de duinen achter mijn rug
het strand opschuift
ben ik al deel van het tableau vivant
dat onophoudelijk wisselt tot de nacht
het doek laat vallen.

De visserschepen brengen meeuwen mee;
de vloed het vuil dat doelloos zwerft.
Daarna de honden die hun baas vergeten.
De mensen ken ik aan hun vorm:
alleengaand of in losse groepjes.
Maar nooit zal ik hun namen weten.

Onopvallend als ik ben
en zo vertrouwd met alle winden
raakt mij maar zelden iemand aan,
hoewel ik graag een steun zou zijn
voor wie hier rusten wil
langs Texels kust
met aan mijn voet
de schatten die alleen nog kinderen vinden

Ik tel slechts mee
wanneer ik nodig ben.
Maar wie mij zoekt
zal mij voorzeker vinden.

Elise G. Lengkeek
3 januari 2012

Verschenen in :Verhalen over Texelse strandpalen (Texel.Nu, februari 2013, € 12,95)